Όσα δε βάνει ο λογισμός μες στην καρδιά μου κρύβω. Γι’ αυτό δεν έχω υπομονή και όλο ζητώ να φύγω. Δώσ’ μου ένα δρόμο, δρόμο ανοιχτό ν’ απλώσω τη ζωή μου. Δώσ’ μου δυο λόγια, λόγια της καρδιάς, παρηγοριά στερνή μου, παρηγοριά στερνή μου. Ό,τι στο νου μου απόμεινε απ’ το στερνό σου χάδι, μες στ’ άσπρο το μαντήλι μου μαζεύω αυτό το βράδυ. Δώσ’ μου ένα δρόμο, δρόμο ανοιχτό ν’ απλώσω τη ζωή μου. Δώσ’ μου δυο λόγια, λόγια της καρδιάς, παρηγοριά στερνή μου, παρηγοριά στερνή μου
Μέσα στις ζοφερές μέρες, μεταξύ πρώτης και δεύτερης καραντίνας, έφυγε ο σπουδαίος τραγουδιστής Γιάννης Πουλόπουλος. Ο Πουλόπουλος υπήρξε επί περίπου μία δεκαετία, από τα μέσα του 1960 ως τα μέσα του 1970, ένας πολύ σημαντικός ερμηνευτής που σφράγισε με την ευαισθησία και την ιδιαίτερη φωνή του το ελληνικό τραγούδι, κυρίως μέσα από τις εκδόσεις της δισκογραφικής εταιρίας «Λύρα».
Η «Λύρα» παρουσίασε το 1969 τον δίσκο 33 στροφών Οι ώρες του νεοεμφανιζόμενου συνθέτη Λίνου Κόκοτου, με στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου και του Αργύρη Βεργόπουλου. Ερμηνευτές, εκτός από τον Πουλόπουλο, ήταν ο Μιχάλης Βιολάρης, ο Γιώργος Ζωγράφος και η Ρένα Κουμιώτη. Πρόκειται για το «βαρύ πυροβολικό» του Νέου Κύματος, του μουσικού είδους που τότε προωθούσε η «Λύρα».
Το Νέο Κύμα δεν ήταν ένα ρεύμα τεχνητά κατασκευασμένο από τους διευθυντές της συγκεκριμένης εταιρίας. Είχε διαμορφώσει τα βασικά του χαρακτηριστικά στα μικρά μαγαζάκια της Πλάκας, τις μπουάτ, που πολλαπλασιάστηκαν με εκρηκτικούς ρυθμούς στα χρόνια λίγο πριν τη δικτατορία του 1967. Η Πλάκα μεταβλήθηκε γρήγορα σε ένα μεγάλο καλλιτεχνικό σταυροδρόμι, όπου σύχναζε κάθε καθιερωμένος ή επίδοξος μουσικός, τραγουδιστής, ποιητής, συγγραφέας, ζωγράφος, ηθοποιός κ.ο.κ. Οι πρώτες μπουάτ της οδού Θόλου, οι «Εσπερίδες» και η «Απανεμιά», αποτέλεσαν φιλόξενες ζωντανές σκηνές όπου καθημερινά οι συνθέτες, μουσικοί και οι ερμηνευτές παρουσίαζαν στις παρέες το υλικό τους, χωρίς να διατηρούν αυστηρά καθορισμένους ρόλους. Επιπλέον, λειτουργούσαν ως πολύμορφα καλλιτεχνικά εργαστήρια, όπου δοκιμάζονταν και διασταυρώνονταν διάφορες καλλιτεχνικές καινοτομίες.
Ο Λίνος Κόκοτος αναδείχθηκε μέσα από αυτό το περιβάλλον και κατέγραψε στη δισκογραφία μερικά από τα καλύτερα και τα χαρακτηριστικότερα τραγούδια της περιόδου. Στο συγκεκριμένο κύκλο τραγουδιών, Οι ώρες, είχε την τύχη να συνεργαστεί με μία ομάδα ιδιαίτερα ταλαντούχων ανθρώπων, στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν ο ζωγράφος και συγγραφέας Νίκος Χουλιάρας, ο οποίος ζωγράφισε το εξώφυλλο, και ο σπουδαίος συνθέτης και ενορχηστρωτής Νίκος Μαμαγκάκης.
Ο Μαμαγκάκης, άνθρωπος με τεράστια μουσική παιδεία,ο οποίοςβρίσκεται πίσω από τις ενορχηστρώσεις του δίσκου αυτού αλλά και πίσω από πάρα πολλές επιτυχίες της εποχής, εξέφρασεαπερίφραστατην εκτίμησή του για τον Γιάννη Πουλόπουλο: «Θυμάμαι τώρα τον Πουλόπουλο, που δούλεψα πολύ μαζί του όταν ήταν και πολύ νέος. Και θυμάμαι ότι είχα προσπαθήσει πάρα πολύ να του εμφυσήσω πράγματα. Και τι μού έλεγε ο Πουλόπουλος; “Εμένα, μαέστρο, ότι και να μου λες, έτσι μόνο μπορώ να τα πω”. Και το πιο ωραίο είναι ότι έτσι και τα έλεγε!… Και πραγματικά, όλα όσα έλεγε, τα έκανε Πουλόπουλο! Αυτό είναι καλό αν έχεις μία φωνή σαν και τη δική του, το άσχημο είναι να μην έχεις φωνή και να έχεις απόψεις για όλα, σαν μερικούς άλλους. Η τέλεια φωνή, πρωταρχική – δηλαδή, όπως λένε “ο Μπιθικώτσης”, λένε κι “Ο Πουλόπουλος”».
Ο Λίνος Κόκοτος είναι σήμερα ενεργός και, μάλιστα, πριν από δύο-τρία χρόνια επέστρεψε στη δισκογραφία με νέο δίσκο, τον Ανεμογιαλό, με τραγουδιστές τον Νίκο Ανδρουλάκη, τη ΘέλμαΚαραγιάννη και τη Νένα Βενετσάνου. Όσοι ευτύχησαν να δουν και να ακούσουν τον Λίνο και την παρέα του να παρουσιάζει το έργο του στην «Απανεμιά» τα περσινά Χριστούγεννα, έζησαν λίγη από τη μαγεία της εποχής των μπουάτ.
Μανόλης Αθανασάκης
