Λίγες σκέψεις που ως γυναίκα με κάνουν να αισθάνομαι άβολα όταν πρέπει να με θυμούνται μια φορά το χρόνο. Αυτό που με εξοργίζει είναι η υποκρισία. Σκέψεις που μου ήρθαν χθες, όταν μια φίλη ζήτησε τη βοήθειά μου για μια ομιλία που θα έκανε με θέμα την ημέρα της Γυναίκας.
Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το τραγούδι του Κηλαηδόνη με το διάσημο στίχο «είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά». Αναρωτήθηκα λοιπόν πόσο απέχουμε από την εποχή που γράφτηκε εκείνο το τραγούδι και πόσο έχει αλλάξει η θέση της σημερινής Μαίρης Παναγιωταρά στη χώρα; Δυστυχώς πολύ λίγο.
Ας ξεκινήσουμε από την παιδεία και τα στερεότυπα που παραμένουν στην ελληνική κοινωνία και πολλές φορές εμείς οι γυναίκες, παρά τη μόρφωσή μας, συνεχίζουμε να αναπαράγουμε συνειδητά ή ασυνείδητα. Είναι γεγονός ότι στη χώρα μας σπουδάζουμε πολύ και έχουμε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο γνώσεων. Το επίπεδο της παιδείας μας όμως; Επιδεινώνεται διαρκώς υπό την έννοια ότι δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στα ζητούμενα της εποχής μας. Φαίνεται άλλωστε από τα μικρά απλά θέματα της καθημερινότητάς μας μέχρι τα πολύ σοβαρά που αφορούν στην ίδια μας την εξέλιξη ως κοινωνία. Συνεχίζεται δυστυχώς η κατρακύλα δεκαετιών και όποιες προσπάθειες έγιναν από κάποιους ανθρώπους έπεφταν στο κενό. Πολλές φορές τα εκπληκτικά μέσα ενημέρωσης είχαν τον τρόπο να διαστρεβλώνουν, να απαξιώνουν προσωπικότητες και ενέργειες ή πολύ απλά να σιγούν ώστε να μην ακούμε τίποτα, εκτός και εάν είναι για κάποιο δικό τους που με τρόπο δεικτικό θα έκανε μάθημα στον απαίδευτο λαό. Αναφέρομαι στα ΜΜΕ γιατί ο ρόλος τους ήταν και είναι κομβικός όπως βεβαίως και του διαδικτύου. Σήμερα υπάρχουν και έχουν τηλεθέαση θεάματα τύπου Bachelor,Survivorκαι πολλά άλλα τα όποια τίποτα δεν έχουν να προσφέρουν στη ανθρώπινη ψυχή και σίγουρα δεν προάγουν την εσώτερη καλλιέργειά μας.
Ας επιστρέψουμε όμως στην γυναίκα που είναι το θέμα μας. Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ισότητα. Υπάρχει μια αέναη προσπάθεια των γυναικών να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.
Με αφορμή τα γεγονότα των καταγγελιών το τελευταίο διάστημα, πολλές γυναίκες και όχι μόνο βγήκαν να μιλήσουν για το θέμα της κακοποίησης. Περιμένετε και θα δούμε πως θα εξελιχθεί αυτή η ιστορία. Καταδικάζουμε αλλά επί της ουσίας δεν κάνουμε τίποτα. Και φοβάμαι πως όλη αυτή η ιστορία κινδυνεύει να χαθεί. Μήπως θα χρησιμοποιήσουμε τη μέθοδο του χαλιού για ακόμη μια φορά; Άραγε πόσα χαλιά διαθέτει αυτή χώρα… . Σίγουρα κάποιοι φοβήθηκαν και θα συνεχίσουν να φοβούνται, αλλά για να τελειώνουμε με όλη αυτή την κατάσταση ο φόβος είναι μια λύση προσωρινή. Χρειάζεται να γίνουν ριζικές αλλαγές ΧΘΕΣ. Και κάνω κάτι δεν σημαίνει αλλάζω τους νόμους απεμπολώντας κάθε αίσθηση νομικού πολιτισμού.
ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ τι κάναμε τόσα χρόνια; Στην εκπαίδευση των μαθητών στο να αναγνωρίζουν καταστάσεις, στο να ενδυναμώνουμε την ψυχή τους, στην σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, τι επιτρέψαμε ως κοινωνία να γίνει; ΣΧΕΔΟΝ ΤΙΠΟΤΑ. Και λέω σχεδόν, γιατί ισχύει πως ότι γίνεται στη χώρα μας πολλές φορές γίνεται πρόχειρα έτσι για να δείξουμε ότι το κάναμε, συνήθως για ψηφοθηρικούς λόγους. Βήματα γίνονται, αλλά με τρομακτικά βραδείς ρυθμούς για μια πολιτισμένη κοινωνία όπως ψευδαισθητικά πιστεύουμε ότι είμαστε.
Και κάποιοι θα πουν, δεν βλέπετε τι γίνεται σε χώρες του Τρίτου Κόσμου και του μουσουλμανικού κόσμου; Να λέμε δηλαδή και ευχαριστώ που δεν ζούμε στο Ιράν, όπως για άλλο θέμα ο κ. Κύρτσος (ο οποίος ποτέ δεν μιλά τυχαία) προ λίγων ημερών το έθεσε σε μια εκπομπή για τα δικαιώματα των κρατουμένων και τις ποινές που ισχύουν σε άλλα κράτη. Με άλλα λόγια μας είπε να λέμε και ευχαριστώ που δεν έχουμε τη θανατική ποινή στον ποινικό κώδικα. Μπορεί να φαίνεται άσχετο ως παράδειγμα αλλά δεν είναι. Όλα συνδέονται και όλα καταλήγουν στην ΠΑΙΔΕΙΑ που εξολοθρεύουμε με συστηματικό τρόπο εδώ και πολλές δεκαετίες στην Ελλάδα. Αυτό, που τόσο απροκάλυπτα υποστήριξε ο παραπάνω κύριος και όχι μόνο, αναδεικνύει το ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΛΛΕΙΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και τη φιλοσοφία. Την παραπάνω φράση τη χρησιμοποιούμε ως ατάκα, αλλά ως επί το πλείστον δεν έχουμε ιδέα γιατί πράγμα μιλάμε. Στα παραπάνω προστίθεται το γεγονός ότι, όντας ημιμαθείς σε πολλά ζητήματα, εύκολα παρασυρόμαστε από κάποιους ανθρώπους που εκμεταλλεύονται την όλη κατάσταση κάνοντας καριέρες πολιτικές!
Σήμερα στη χώρα μας οι γυναίκες τρέχουν πανικόβλητες σε όλα, σε πολύ περισσότερα από ότι παλαιότερα, χρήματα βγάζουμε λιγότερα, θέσεις πολύ λιγότερες, υποστήριξη στα θέματα της υγείας και της μητρότητας από το κράτος ακόμα πολύ λίγη, σε σχέση με αυτή που θα μπορούσε να είχε προσφερθεί όλα αυτά τα χρόνια και μην χρησιμοποιήσουμε την κρίση ως δικαιολογία και για αυτό. Πριν την εποχή των παχέων αγελάδων ποιες βάσεις έθεσε το ελληνικό κράτος για να ενισχύσει τη θέση των γυναικών; Και επειδή εδώ και δεκαετίες γνωρίζουμε τι θα έπρεπε να έχει γίνει βάσει των μοντέλων σε άλλες χώρες, δεν υπάρχουν δικαιολογίες γιατί δεν δόθηκαν λύσεις προχθές. Δεν μπορεί να μην υπάρχουν παιδικοί σταθμοί σε μεγάλες δομές δημόσιες ή ιδιωτικές. Τουλάχιστον αυτό ….Και μετά μιλάμε για υπογεννητικότητα. Πόση υποκρισία πχια!!!Η απάντηση παχιά λόγια και λίγες πράξεις. Να σημειωθεί ότι και οι άνδρες δεν περνούν εύκολα αλλά καλώς η κακώς η κοινωνία απέναντι στον άνδρα ήταν και παραμένει πιο επιεικής σε όλα τα ζητήματα. Εκεί που συνέχεια ζητούνται περισσότερα και επενδύονται λιγότερα είναι στις γυναίκες. Ξεκινάει από την ίδια την οικογένεια και συνεχίζεται σε πολλά επίπεδα.
Και εσύ γυναίκα εν έτη 2021 τρέχεις να σπουδάσεις, να κάνεις μεταπτυχιακό, διδακτορικό, να εργασθείς να βγάλεις χρήματα που πάντα είναι λιγότερα σε σχέση με τους άνδρες εάν εργάζεσαι στον ιδιωτικό τομέα, να ενημερωθείς για την κατάψυξη ωαρίων να παντρευτείς ή να βρεις ένα σύντροφο, να αποκτήσεις παιδιά, να κάνεις γυμναστική, διατροφή, ταξίδια, να είσαι φίλη, ερωμένη, καλή επαγγελματίας, να κάνεις πρόληψη για την υγεία σου να, να, να μέχρι να ξημερώσει μια ημέρα και να μην έχεις χαρεί για όλα αυτά που έκανες. Και τα παραπάνω είναι δημιουργικές πτυχές της καθημερινότητας μιας γυναίκας, τα οποία δυστυχώς έχουν καταλήξει να χάσουν την ουσία τους και να έχουν μετατραπεί σε¨ καταναγκαστική» εργασία με ότι αυτό συνεπάγεται για την υγεία της. Συνειδητοποιείς κάποια στιγμή ότι τα χρόνια πέρασαν. Εσύ γλυκιά μου μένεις να νοσταλγείς και να αναπολείς αγκαλιά με αγχολυτικά και αντικαταθλιπτικά κάποιες φορές για το πότε, το που και το πως συνέβησαν όλα αυτά; Εγώ που ήμουν; Και κάποιοι συνάδελφοι μου θα απαντήσουν: Μα είναι η εμμηνόπαυση φυσικά, ή τώρα τελευταία η πρόεμμηνόπαυση. Σαν να παραδεχόμαστε δηλαδή ότι όλο αυτό το άγχος, η μοναξιά, οι αγωνίες που βιώνουν οι γυναίκες κατά τη διάρκεια της ζωής τους από τα πρώιμα ήδη παιδικά χρόνια δεν συμβάλλουν σημαντικά στη σωματοποίηση, πολύ πριν την έναρξη της εμμηνόπαυσης. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι, όταν μια μερίδα πληθυσμού πάσχει αρχίζει να πάσχει και όλο το υπόλοιπο σύνολο αφού συνδέεται μαζί της με τις αντίστοιχες συνέπειες για όλους μας.
Και βέβαια υπάρχει και το ταξικό ζήτημα. Και μην ακούσω ότι η λέξη ταξικό αφορά στην αριστερά, αφορά στην ανθρωπότητα και χρησιμοποιείται από όλους. Μόνο στην Ελλάδα οι λέξεις έχουν αποκτήσει ιδεολογικό πρόσημο. Προσπάθειες λοιπόν γίνονται μεμονωμένα και συνήθως από γυναίκες που έχουν εργασθεί πολύ σκληρά και αγωνίζονται για αυτό καθημερινά. Δεν θεωρώ ότι όλες οι γυναίκες είναι ικανές αλλά το ίδιο ισχύει και για τους άνδρες μόνο που στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει επιείκεια. Το θέμα είναι να αξιολογούμαστε και να εξελισσόμαστε ως άνθρωποι και με την αντίστοιχη ιδιότητα που φέρουμε κάθε φορά και όχι σε σχέση με το φύλο.
Οι γυναίκες χρειάζονται τους άνδρες και οι άνδρες τις γυναίκες. Η μεταξύ μας συνεργασία, αλληλεγγύη, εκτίμηση, κατανόηση, αποδοχή, αγάπη θα δώσει δύναμη στον καθένα μας ξεχωριστά να πραγματοποιήσει τα όνειρά και του στόχους του. Με αυτό τον τρόπο θα εξελιχθούμε ως κοινωνία. Πολλά από τα φαινόμενα που βιώνουμε σήμερα θα ελαχιστοποιηθούν και θα γιορτάζουμε κάθε μέρα την συνύπαρξη ώριμων και ολοκληρωμένων ανθρώπων. Θα γιορτάζουμε και θα τιμούμε τη μνήμη όλων αυτών των γυναικών που πρωτοστάτησαν ώστε να αλλάξουν τα πράγματα για να έχουμε εμείς ένα πραγματικά καλύτερο παρόν και μέλλον. Τι καλύτερο παράδειγμα για τις επόμενες γενιές δεν συμφωνείτε; Φαίνεται ουτοπικό, αλλά δεν είναι. Αρκεί να ξανακοιτάξουμε στην ψυχή μας, να δούμε που την ξεχάσαμε και να το πάρουμε αλλιώς… που λένε και οι νεότεροι.
Φιντέλια
ΥΓ: Το παραπάνω άρθρο γράφτηκε στις 8 Μαρτίου 2021.Κάνοντας μια αναδρομή στο τι έγινε τελικά τον τελευταίο χρόνο στη χώρα μας για τις γυναίκες, η απάντηση είναι τα ακόλουθα:
Α) Το υπουργείο Παιδείας προσπάθησε να εισαγάγει στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση την άθλια θεωρία περί αγέννητου παιδιού. Απεσύρθη την τελευταία στιγμή… . Εισήχθη όμως η ελληνική αγωγή του γνωστού δημαγωγού… .
Β) Τον Μάιο του 2021 μια έγκριτη ομάδα γυναικολόγων ετοίμαζε ένα συνέδριο για τη γονιμότητα με στήριξη από την ΠΔ, πολιτικών και δημόσιων φορέων, πολλών γυναικών που έχουν δημόσιο λόγο. Διαφήμισαν το συνέδριο παρουσιάζοντας ένα τηλεοπτικό σποτάκι με μια γυναίκα σαν κακώς και έχοντας, με μαύρο ταγιέρ, αποπνέουσα έναν αέρα αποτυχίας (παρότι γυναίκα καριέρας),μπροστά σε μια τούρτα γενεθλίων με το μαγικό αριθμό 40 (κάνοντας την καρδιά περιβόλι πολλών γυναικών) και αφήνοντας να εννοηθεί ότι αν δεν έχουν κάνει παιδιά μέχρι τα σαράντα και τις έχει φάει η καριέρα (εδώ στην Ελλάδα μιλάμε για τρελές καριέρες, πολλά λεφτά, όπως το sex and the city καμία σχέση) πάπαλα! Γυναίκαίσον αναπαραγωγή. 40 ετών αχρηστεύεσαι κυρία μου, που λέει και ο Λαζόπουλος. Μόνο η παρουσία παιδιών σας ολοκληρώνει ως γυναίκες, μην αυταπατάσθε. Προσοχή, το σποτάκι ήταν πολύ – πολύ ύπουλα φτιαγμένο γιατί ρίχνει το βάρος και την ενοχή στη γυναίκα σε όλα τα επίπεδα. Ήταν βαθύτατα σεξιστικό. Ευτυχώς και μπράβο και στην κα Γαρμπή της οποίας τα γρήγορα αντανακλαστικά δημιούργησαν μεγάλο θόρυβο. Μετά από τον σάλο που ξέσπασε, το συνέδριο δεν πραγματοποιήθηκε. Οι δικαιολογίες που ακούστηκαν το λιγότερο άθλιες. Τρομάρα τους είναι και γιατροί. Το συνέδριο πραγματοποιήθηκε με άλλο τρόπο αργότερα, βέβαια. Παράλληλα παρακολουθώ ότι έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια από ιδιωτικούς φορείς, με την παρουσία γόνων επώνυμων οικογενειών, να μας διαφωτίσουν μεταξύ άλλων και σε θέματα γονιμότητας και οικογενειακού προγραμματισμού. Το θέμα είναι αρκετά πολύπλοκο και θα ασχοληθώ ειδικά με αυτό σε ξεχωριστό άρθρο πολύ σύντομα.
Γ) ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ: 17 τον αριθμό παρακαλώ. Και εδώ ασχολούμαστε ακόμα με το εάν λέγεται ανθρωποκτονία ή γυναικοκτονία. Τι να κάνουμε, βλέπετε το κίνημα altright έχει ισχυρές πολιτικές πλάτες και στη χώρα μας. Δεν υπάρχουν λόγια και προχθές στη Θεσσαλονίκη άλλη μια… .
Δ) Για βιασμούς, απόπειρες βιασμών, κ.λπ., δεν συζητάμε. Τα γνωρίζετε. Μερικά από αυτά θα τα δούμε και στις αίθουσες τον δικαστηρίων, σύντομα.
Τέλος, για να ευθυμήσουμε και λίγο για τη φετινή Ημέρα της Γυναίκας θα πρότεινα το τραγούδι «ο Κόκορας ξυπνάει» του Γιώργου Χατζηπιερή, μαζί με το σχετικό βίντεο.
Στις σπουδαίες αλλαγές που συντελέστηκαν τον τελευταίο χρόνο στη χώρα μας προσμετράται και η διαγραφή του κου Κύρτσου από τη Νέα Δημοκρατία, τον Φλεβάρη 2022!
Παράπονο δεν έχω. Κάθε πέρυσι και καλύτερα στην όμορφη Ελλάδα που προσφέρει άρτον και θεάματα μόνο για τους έχοντες και τους κατέχοντες.
